Λευτέρης Μήλος (2/8/1966 - 8/3/1997) ~ vissini.gr | ΑΕΛ

Στα Βαλκάνια ο χαρακτηρισμός «Μαραντόνα» για έναν ποδοσφαιριστή είναι τόσο χρησιμοποιημένος που μετά την Αργεντινή πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος του κόσμου που το όνομα του «Θεού» έχει αναφερθεί τόσες πολλές φορές.

Είναι πολλοί άλλωστε εκείνοι οι ποδοσφαιριστές που κατά καιρούς έχουν χαρακτηριστεί «Μαραντόνα των Βαλκανίων»: ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι από όλες τις λατινοαμερικάνικες σχολές ποδοσφαίρου είναι η αργεντίνικη που προσομοιάζει στην βαλκανική αλητεία.

Άπειρες υπερβολές φυσικά έχουν ακουστεί αναφορικά με το ποιος υπήρξε «Μαραντόνα των Βαλκανίων». Για την ακρίβεια, αν εξαιρεθούν τα ονόματα των Χάτζι και Ποπέσκου, έχουν ακουστεί μόνο υπερβολές. Αυτό βέβαια δεν διαφοροποιεί το γεγονός ότι αυτός ο -έστω υπερβολικός- χαρακτηρισμός έχει αποδοθεί σε αληθινές παικτάρες.

Στη Λάρισα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Διότι ένας εξ’ αυτών των παικταράδων καθόρισε την ποδοσφαιρική πραγματικότητά της στα 90s. Ο λόγος για τον Λευτέρη Μήλο (Lefter Millo στα αλβανικά), τον βορειοηπειρώτη που έβγαλε μάτια στην Αλβανία των 80s με τη φανέλα της Παρτιζάνι, φόρεσε την φανέλα της Εθνικής Αλβανίας και θεωρήθηκε ένας αληθινός θρύλος για το ποδόσφαιρο της γειτονικής χώρας.

Ο Μήλος ή αλλιώς «Το Τρακτέρ» (εξαιτίας της δύναμής του μέσα στο γήπεδο και της ικανότητάς του να οργώνει τον αγωνιστικό χώρο) έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή προκαλώντας θλίψη στο ποδοσφαιρικό κοινό που τον αγάπησε. Ήταν μόλις 31 χρονών όταν τον Μάρτιο του 1997 άφηνε την τελευταία του πνοή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ενώ ήταν έτοιμος, μετά από έναν κακό χρόνο στον Ηρακλή, να επιστρέψει εκ νέου στη Λάρισα.

Ο Μήλος φόρεσε την φανέλα των βυσσινί σε μια περίοδο ιδιαίτερα περίεργη για την ομάδα. Τα χρόνια εκείνα υπήρξαν ένα πολύ ιδιαίτερο μεταβατικό διάστημα για τη Λάρισα, η οποία έβγαινε από μια υπερεπιτυχημένη δεκαετία. Τα 80s ήταν η καλύτερη εποχή της Λάρισας: ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, άλλοι δυο τελικοί κυπέλλου, μια δεύτερη θέση, ευρωπαϊκές έξοδοι και κυρίως, μια σούπερ ομάδα που ήταν υπεύθυνη για όλα αυτά και σιγά-σιγά, με την είσοδο της δεκαετίας του ’90, είχε αρχίσει να διαλύεται σταδιακά.

Ήταν μόλις 31: Το «τρακτέρ» της Λάρισας που θαύμαζε όλη η Ελλάδα χάθηκε στο δρόμο

Όταν το 1991, ο Καραπιάλης πήγε στον Ολυμπιακό, ο Μήλος ανέλαβε ένα χρέος βαρύ σαν ιστορία: να γίνει με επιτυχημένο τρόπο ο αντι-Καραπιάλης της Λάρισας. Άπαντες φυσικά το ήξεραν και ας μην το παραδέχονταν: η δεκαετία που μόλις είχε μπει θα ήταν πολύ δύσκολη για την ομάδα και τα μεγαλεία του παρελθόντος θα υπήρχαν πλέον απλά ως αναμνήσεις. Σε αυτή τη δύσκολη εποχή, ο Μήλος (μαζί με τον Ρουμάνο Στέφαν Στόικα) κράτησαν ψηλά τη σημαία της Λάρισας.

Από το 1991 μέχρι το 1996, ο Μήλος ήταν ο απόλυτος ηγέτης της Λάρισας, o ποδοσφαιριστής που με την ποιότητά του και την προσωπικότητά του την κρατούσε στα μεγάλα σαλόνια. Εκτός από την τελευταία του χρονιά όταν και ένας πολύ βαρύς τραυματισμός τον ανάγκασε να μείνει εκτός αγωνιστικών χώρων για περίπου όλη τη σεζόν.

Το τέλος της σεζόν 1995-1996 βρήκε την Λάρισα να υποβιβάζεται στην Β’ Εθνική και το γεγονός ότι ο Μήλος έχασε όλη την χρονιά μόνο άσχετο με την πτώση της ομάδας δεν ήταν. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τον υποβιβασμό της Λάρισας και να εντάξουν στο δυναμικό τους τον Μήλο. ΠΑΟΚ και Ηρακλής κονταροχτυπήθηκαν για την υπογραφή του με τον «Γηραιό» που μόλις είχε βγει στο Κύπελλο UEFA να κερδίζει τον ΠΑΟΚ που παραλίγο να υποβιβαστεί την προηγούμενη σεζόν.

Ο Μήλος πήγε στον Ηρακλή εν μέσω μεγάλων προσδοκιών από τους οπαδούς της ομάδας της Θεσσαλονίκης αλλά οι πρώτοι του μήνες ήταν απογοητευτικοί. Τον Δεκέμβρη εκείνης της σεζόν, ο Αλκέτας Παναγούλιας ανέλαβε τον Ηρακλή και το όνομα του Μήλος βρισκόταν στη λίστα με τα ονόματα των «κομμένων» παικτών που παραδόθηκε στη διοίκηση του «Γηραιού». Ήταν ξεκάθαρο: το κλίμα δεν ήταν καλό για το «Τρακτέρ».

Το παιχνίδι με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη τον Δεκέμβρη του 1995 ήταν το τελευταίο της ζωής του: ο Μήλος έπαθε ρήξη χιαστού και θα έχανε όλη τη σεζόν. Άνοιξε διαύλους προκειμένου, την επόμενη χρονιά, να επιστρέψει στην αγαπημένη του Λάρισα και να την βοηθήσει να ανέβει ξανά στην Α’ Εθνική και πράγματι, η επιστροφή του ήταν κοντά. Δεν πρόλαβε ωστόσο… Σκοτώθηκε τον Μάρτιο του 1997, λίγο πριν γίνει 31.

Το 2009 η Αλβανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου του απένειμε μετά θάνατον τον τίτλο «Θρύλος του Ποδοσφαίρου». Ο Μήλος συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία 11άδα του προηγούμενου αιώνα της χώρας και το 2013 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στη Δερβιτσάνη.

To γήπεδο της Δερβιτσάνης έχει το όνομα του θρυλικού «Τρακτέρ», που μπορεί να μην συνόδευσε με τίτλους την καριέρα του στην Ελλάδα, αλλά υπήρξε μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις ποδοσφαιριστή που αναγνωρίστηκε και αγαπήθηκε από όλο το φίλαθλο κοινό ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Τέτοια παικτάρα ήταν…

"πηγή κειμένου"

Ο Βορειοηπειρώτης που το αλβανικό ποδόσφαιρο χαρακτήρισε θρύλο και σκοτώθηκε σε τροχαίο

Η Βόρεια Ήπειρος έχει γεννήσει τρανούς αθλητές που εκπροσώπησαν τον ελληνικό αθλητισμό, με μπροστάρη φυσικά τον Πύρρο Δήμα.

Αντίθετα, ο Λευτέρης Μήλος (Lefter Millo στα αλβανικά) τίμησε τη φανέλα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της γειτονικής χώρας, όμως το ήθος και η αγωνιστική αξία δεν «εγκλωβίζονται» σε σύνορα ή κάθε λογής διαχωρισμούς.

Ανήμερα του τραγικού χαμού του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (8/3/1997), το Sport-Retro.gr καταγράφει τη σύντομη ζωή του μέσου της ΑΕΛ και του Ηρακλή.

Ορφάνια και βασανιστήρια

Ο Λευτέρης Μήλος γεννήθηκε στη Δερβιτσάνη του σημερινού δήμου Δρόπολης από Έλληνες γονείς στις 2 Απριλίου 1966.

Η οικογένειά του βίωσε «μαύρες» στιγμές από το κομουνιστικό καθεστώς των Ενβέρ Χότζα και Ραμίζ Αλία, με αποκορύφωμα τα βασανιστήρια που υποβλήθηκε ο αδερφός του Σωκράτης στις αλβανικές φυλακές.

«Έχασε» νωρίς τον πατέρα του, με συνέπεια η μητέρα του να σηκώσει το βάρος της επιβίωσης για εκείνον και τα 4 αδέρφια του.

Παρτιζάνι

Ο ίδιος προσπαθούσε να ξεχνά τα προβλήματα παίζοντας ποδόσφαιρο, αρχής γενομένης από την ηλικία των 11 ετών στον τοπικό σύλλογο.

Εκείνος αγωνιζόταν στη μεσαία γραμμή, ενώ ο αδερφός του Βαγγέλης ήταν ένας σπουδαίος και καθ’ όλα υποσχόμενος αμυντικός που όμως δεν έκανε καριέρα.

Το 1982 ο Λευτέρης μεταπήδησε στις ακαδημίες της Λουφτετάρι, ώσπου στις 19 Φεβρουαρίου 1984 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την ανδρική ομάδα κόντρα στη Σκεντερμπέου.

Στις 28 Απριλίου 1985 σημείωσε το πρώτο του γκολ εναντίον της Παρτιζάνι, σε μία σεζόν που χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους άσους του αλβανικού πρωταθλήματος.

Με σκληρή δουλειά και ατελείωτες ώρες προπονήσεων, πολλές φορές χωρίς παπούτσια, ο Λευτέρης Μήλος αναδείχθηκε στον δεύτερο κορυφαίο ποδοσφαιριστή της ευρύτερης περιοχής μετά τον αείμνηστο Παναγιώτη Πάνου (αλβ. Panajot Pano).

Δεν ήταν τυχαίο ότι το παρατσούκλι που τον συνόδευε στη γειτονική χώρα ήταν «τρακτέρ», απόρροια της αντοχής, της μαχητικότητας και του γεγονότος ότι… όργωνε τον αγωνιστικό χώρο.

Στην Παρτιζάνι μετά κόπων και βασάνων

Σε μία εποχή που οι μεταγραφές απαγορεύονταν, ο Λευτέρης Μήλος παρουσιάστηκε στον αλβανικό στρατό, προκειμένου να αποκτήσει περισσότερες πιθανότητες ένταξης στην Παρτιζάνι.

Ο Νέπτουν Μπάικο επιθυμούσε να έχει στο δυναμικό του έναν τόσο δουλευταρά και σκληροτράχηλο μέσο, ασχέτως αν η μετακίνησή του έμελλε να αποδειχθεί αρκετά δύσκολη, όπως εκμυστηρεύθηκε χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του ο τότε τεχνικός της ομάδας των Τιράνων.

«Μόλις είχα πάει στην Παρτιζάνι. Εκείνη την περίοδο ο σύλλογος προέβη σε μερικές αλλαγές. Ήθελα να κάνω μεταγραφές παικτών που σήμερα μνημονεύονται με σεβασμό. Εντόπισα τον Λευτέρη Μήλο της Λουφτετάρι, τον Εκερέμ Μεμούσι της Βλόρε και τον Μπέσνικ Μπιλάλι της Βλάζνια.

Ο υπουργός Άμυνας Κίτσο Μουστάκης (σ.σ. ελληνικής καταγωγής) μου είπε ότι θα κάνει τα πάντα για να τους αποκτήσουμε. Ο Μήλος ήταν η πιο δύσκολη περίπτωση. Η Λουφτετάρι έκανε πολλές προσπάθειες για να τον κρατήσει, αλλά η αποφασιστικότητα του Μουστάκη τον έφερε σε μας.

Ήταν πολύ δουλευταράς, διέθετε φυσικά προσόντα και μπορώ να πω ότι δεν είχε καμία διαφορά από τους ξένους παίκτες», έχει δηλώσει σχετικά ο Μπάικο.

Παρτιζάνι

Από την Πρωτοχρονιά του 1986, ο 21χρονος -τότε- άσος ανήκε στο ρόστερ της Παρτιζάνι, με τη φανέλα της οποίας κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1987 και πραγματοποίησε μία συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (στη Λισαβόνα κόντρα στην Μπενφίκα, όπου ο διαιτητής απέβαλε 4 συμπαίκτες του!).

Προτού ακόμη ενταχθεί στην «ομάδα του στρατού» είχε αγωνιστεί με την Κ18 και την Κ21 της Αλβανίας, ενώ στις 6 Αυγούστου 1988 πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την Ανδρών σε μία ισόπαλη (0-0) φιλική αναμέτρηση στο Μπεράτ κόντρα στην Κούβα.

Σύμφωνα με τις διαδικτυακές πηγές, ο Λευτέρης Μήλος φόρεσε 46 φορές (2 γκολ) τη φανέλα της Λουφτετάρι και άλλες 147 (9 γκολ) εκείνη της Παρτιζάνι από το 1986 μέχρι τις αρχές του 1991.

Μία σπουδαία ατομική του διάκριση ήταν αναμφίβολα η ανάδειξή του στον κορυφαίο μέσο της σεζόν 1987-88 από το αθλητικό περιοδικό «Sporti Popullor».

Τα χρόνια στην ΑΕΛ

Ο χειμώνας του 1990-1991 σημαδεύτηκε από τη διαφαινόμενη πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία που, μεταξύ άλλων, οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στην αναζήτηση καλύτερων βιοτικών συνθηκών στην Ελλάδα.

Ο Λευτέρης Μήλος ανήκε σε αυτήν την κατηγορία και σίγουρα με περισσότερες πιθανότητες από τη στιγμή που μεταπήδησε στην προ τριετίας πρωταθλήτρια ΑΕΛ (αρχικά στην ερασιτεχνική ομάδα), προκειμένου να καλύψει το μεγάλο κενό του Βασίλη Καραπιάλη.

Το τελευταίο του ματς με την Παρτιζάνι πραγματοποιήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1991 κόντρα στη Λούσνια, όπου χρίστηκε και σκόρερ.

Σίγουρα οι «βυσσινί» είχαν αποδυναμωθεί αρκετά, όμως ο ίδιος και ο Στέφαν Στόικα τους προσέφεραν την απαιτούμενη δυναμική στον χώρο της μεσοεπιθετικής γραμμής.

Από το 1991 μέχρι το 1996 ο Μήλος φόρεσε 110 φορές τη φανέλα της ΑΕΛ (104 για το πρωτάθλημα, 6 για το Κύπελλο), σημειώνοντας 12 γκολ (τα 9 στην Α’ Εθνική).

Όλο αυτό το διάστημα συνέχισε να αγωνίζεται και στην εθνική Αλβανίας, ώσπου στις 9 Οκτωβρίου 1996 κατέγραψε την 20ή και τελευταία εμφάνιση εναντίον της Πορτογαλίας (0-3 στα Τίρανα).

O Λευτέρης Μήλος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην κοινωνία της Λάρισας και, μάλιστα, είχε σκοπό να παραμείνει για χρόνια, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι είχε ανοίξει και μία επιχείρηση.

Επιπλέον, ήταν παντρεμένος με την Άλτα και είχε δύο αγοράκια, τα οποία ήταν 3,5 και 1,5 ετών αντίστοιχα τον μοιραίο Μάρτιο του 1997.

Στη λίστα του Παναγούλια

Ο σοβαρός τραυματισμός του το καλοκαίρι του 1995 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον υποβιβασμό της ΑΕΛ στη Β’ Εθνική, έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια.

Το καλοκαίρι του 1996 ο Λευτέρης Μήλος μεταπήδησε στον Ηρακλή, με τη φανέλα του οποίου πραγματοποίησε 15 συμμετοχές (11 στην Α’ Εθνική, 2 στο Κύπελλο, 2 στο Κύπελλο UEFA).

Με τη φανέλα του Ηρακλή

Η μεταγραφή είχε προκαλέσει ντόρο, δεδομένου ότι τον γλυκοκοίταζε και ο ΠΑΟΚ, ωστόσο όταν στις 8 Δεκεμβρίου τραυματίστηκε στο ματς της Ριζούπολης με τον Απόλλωνα (ρήξη έσω πλαγίου) δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία αγωνιστική στιγμή της ζωής του…

Ακριβώς έναν μήνα αργότερα, ο Αλκέτας Παναγούλιας ανακοίνωσε τη λίστα των ονομάτων που αποτελούσαν ξένο σώμα από τον «γηραιό», ο οποίος βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.

Ο Μήλος δεν είχε δικαιολογήσει τις προσδοκίες κατά το πρώτο τρίμηνο της σεζόν, με συνέπεια να αποχωρήσει πρόωρα από τη Θεσσαλονίκη και να αρχίσει συζητήσεις με τον πρόεδρο της ΑΕΛ Νίκο Παπανικολάου για να επιστρέψει στην ομάδα.

«Δεν νομίζω ότι αυτή η λίστα είναι του Παναγούλια. Είναι της διοίκησης. Δεν μπορεί ο νέος προπονητής μέσα σ’ έναν μήνα να έχει άποψη για τους παίκτες», δήλωνε με παράπονο ο Βορειοηπειρώτης μέσος.

Αναφερόμενος στον προηγούμενο τεχνικό της ομάδας Βασίλη Αντωνιάδη, ο Μήλος τόνιζε: «Η πίεση που ασκούσε πάνω μας δημιουργούσε πρόβλημα και στους συμπαίκτες μου και σε μένα».

Ο 30χρονος Μήλος δεν βρήκε άλλη ομάδα για να συνεχίσει άμεσα την καριέρα του, ωστόσο είχε εκμυστηρευτεί σε φίλους του ότι το καλοκαίρι θα επέστρεφε στη δράση. Αλίμονο…

Το τέλος στην άσφαλτο

Λίγες εβδομάδες πριν από τα 31α του γενέθλια και συγκεκριμένα τα ξημερώματα του Σαββάτου 8 Μαρτίου στις 02:45, ο Λευτέρης Μήλος έχασε άδοξα τη ζωή του, επιστρέφοντας από κέντρο διασκέδασης.

Στο 4ο χιλιόμετρο της εθνικής οδού Λάρισας-Νίκαιας, ο πρώην άσος της ΑΕΛ και του Ηρακλή ανέπτυξε υπερβολική ταχύτητα.

Δυστυχώς, έχασε τον έλεγχο του Rover, με συνέπεια να περάσει στο αντίθετο ρεύμα και να συγκρουστεί μετωπικά με ταξί που οδηγούσε ο 26χρονος Γιώργος Σαματζής, πρώην μπασκετμπολίστας της Ε.Α. Λάρισας.

Το αυτοκίνητο του διεθνούς μέσου άρπαξε φωτιά, η οποία έγραψε το τραγικό τέλος της ζωής του ιδίου και έθεσε σε κίνδυνο εκείνη του έτερου εμπλεκόμενου οδηγού (τελικά επιβίωσε).

Το 2009 η αλβανική ομοσπονδία του απένειμε τον, μετά θάνατον, τίτλο «Θρύλος του Ποδοσφαίρου», δεδομένου ότι συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ενδεκάδα του προηγούμενου αιώνα, ενώ το 2013 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στη Δερβιτσάνη.

Ο βουλευτής και υπουργός Σπύρος Ξέρας διοργάνωσε την εκδήλωση στο κινηματοθέατρο Αργυροκάστρου, όπου μεταξύ άλλων έδωσαν το «παρών» αρκετοί πρώην συμπαίκτες του.

To γήπεδο της Δερβιτσάνης φέρει το όνομα του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή, ο οποίος δεν κατέκτησε τίτλο στην Ελλάδα, όμως αγαπήθηκε αρκετά για το ήθος του και, κατά συντριπτική πλειοψηφία, εκτιμήθηκε για την αξία του.